• Kelsall, op.cit, pp. 373-378 ↑
  • این اعتقاد وجود دارد که در صورتی که در آمریکای لاتین از ناپدیدی اجباری مخالفان به عنوان یک جرم رایج در سرکوب مخالفان استفاده نمی شد، شاید هرگز کمیسیون های حقیقت یاب به این گستردگی مورد استفاده قرار نمی گرفتند. در زمان تشکیل کمیسیون حقیقت یاب شیلی در دوره ریاست جمهوری آلوین، با تشکیل کمیسیون حقیقت یاب تنها به شرطی موافقت شد که محدود به تحقیق از ناپدیدی های اجباری باشد تا خانواده های قربانیان از سرنوشت بستگان خود اطلاع یابند. ↑

  • Goldstone, Richard.J," Past Human Rights Violations: Truth Commissions and Amnesties or Prosecutions“, op.cit, p. 167
    برای نمونه می توان به کشتارهای صورت گرفته در گواتمالا در اوایل دهه ۱۹۸۰ طی جنگ داخلی این کشور اشاره نمود که با توجه به دسترسی محدود به مناطق درگیر، اطلاعات دررابطه با کشتارهای صورت گرفته بسیار محدود بود. حتی بسیاری از بازماندگان از وقوع وقایعی مشابه در سایر نقاط کشور بی اطلاع بودند.

    ( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

    Hayner, Unspeakable Truths, Transitional Justice and the Challenge of Truth Commissions, op.cit, p. 21 ↑

  • Quinn & Freeman, op.cit, p. 1137 ↑
  • Hayner, Unspeakable Truths, Transitional Justice and the Challenge of Truth Commissions, op.cit, p.21; Goldstone, Richard.J, “Past Human Rights Violations: Truth Commissions and Amnesties or Prosecutions“, op.cit, p. 168 ↑
  • حسب این که مقاومت در برابر کمیسیون از سوی چه نهادهایی صورت می گیرد، می توان کمیسیون ها را به ابزارهای لازم مجهز نمود و یا دامنه اختیارات کمیسیون را برای دستیابی به اطلاعات جدید افزایش داد. به طوری که در رابطه با کمیسیون حقیقت یاب گواتمالا گروه ویژه ای متشکل از نیروهای نظامی که به ساختار دستگاه نظامی این کشور آشنا بودند، برای بررسی و حل مشکل دستیابی به اطلاعات و اسناد موجود در نیروی نظامی این کشور تشکیل شد. در رابطه با کمیسیون حقیقت یاب آفریقای جنوبی نیز این کمیسیون از اختیار صدور احضاریه برای مقامات برخوردار بود.
    Quinn & Freeman, op.cit, pp. 1137-38 ↑
  • Mobekk, op.cit, p. 271 ↑
  • گرچه در این زمینه نظر مخالفی وجود دارد مبنی بر این که عدم کشف حقایق جدید از سوی کمیسیون های حقیقت یاب به دلیل کمبود منابع و صدها دلیل دیگر می تواند منجر به سرخوردگی قربانیان گردد. از آن جا که قربانیان انتظار دارند که کمیسیون های حقیقت یاب اطلاعات جدیدی را در رابطه با جرایم ارتکابی علیه آن ها کشف و ارائه نمایند.
    Quinn & Freeman, op.cit, p. 1138 ↑
  • Landsman, op.cit, p. 88 ↑
  • United Nations Commission on Human Rights, Sub-Commission on Prevention of Discrimination and Protection of Minorities, op.cit, para. 24 ↑
  • Ibid, para. 23 ↑
  • عباسی، همان، صص. ۲۶-۲۵ ↑
  • Kelsall, op.cit, pp. 368-371 ↑
  • United Nations Commission on Human Rights, Sub-Commission on Prevention of Discrimination and Protection of Minorities, op.cit, para. 22 ↑
  • Coyne, op.cit, p. 20 ↑
  • به دلیل مشکلاتی که ممکن بود از لحاظ احساسی و روانی برای قربانیان و شهود در روند بازگویی خاطراتشان در کمیسیون حقیقت یاب آفریقای جنوبی حادث شود کمیسیون از سازوکاری برای حمایت روانی و احساسی از این افراد استفاده نمود. سازوکار حمایت عمدتاً توسط مشاورانی تحت عنوان «بریفر» (Briefer) انجام می شد. این افراد شهود را برای ادای شهادت در جلسات استماع عمومی و کمیته تخلّف های حقوق بشری آماده می نمودند و در روند ادای شهادتشان از آن ها حمایت می کردند. کار آن ها عمدتاً بر مبنای کنترل استرس به منظور درمان آسیب های روانی قربانیان و شهود بود. برای اطلاع بیشتر رجوع شود به:
    Quinn & Freeman, op.cit, p. 1134 ↑
  • در سال ۱۹۹۴ طی توافق صلح بین دولت گواتمالا و شورشیان چپ گرا، تحت عنوان توافق صلح اسلو، طرفین بر ایجاد یک کمیسیون برای بررسی تاریخی وقایع ارتکابی توافق نمودند. این کمیسیون در سال ۱۹۹۷ رسماً شروع به کار نمود. در بدو شروع به کار کمیسیون برای آن یک مهلت شش ماهه با امکان تمدید برای شش ماه دیگر تعیین شد. در مجموع کار کمیسیون برای یک سال و نیم به طول انجامید. این کمیسیون از اعلام اسامی عاملان جرایم ارتکابی منع شده بود و در آن هیچ ترتیباتی برای برگزاری جلسات استماع عمومی پیش بینی نشده بود. کمیسیون هیچ اختیاری برای اعطای عفو و احضار شهود نداشت. کمیسیون از سه کمیسیونر تشکیل شده بود که ریاست آن به عهده یک تبعه خارجی بود که توسط دبیرکل سازمان ملل تعیین شده بود. در حالی که دو نفر دیگر از اتباع گواتمالا بودند که توسط رییس کمیسیون با توافق طرفین توافق صلح تعیین شده بودند. کادر اداری کمیسیون اعم از اتباع کشور و خارجیان حسب مورد از دویست تا صد نفر متغیر بود. بودجه نهایی کمیسیون بالغ بر یازده میلیون دلار تخمین زده شد. کمیسیون در طول دوره فعالیتش توانست با دو هزار گروه از قربانیان ملاقات نماید و ۷۳۳۸ استشهادیه از جمله پانصد استشهادیه جمعی را ثبت نماید. به علاوه کمیسیون از یافته های دو سازمان غیردولتی که قبل از شروع به کار کمیسیون در موضوع دستور کار آن اقدام به جمع آوری اطلاعات نموده بودند، استفاده نمود. گزارش نهایی کمیسیون در فوریه ۱۹۹۹ منتشر گردید. در این گزارش که شامل شهادت قربانیان بود به این نکته اشاره شده بود که نیروهای دولتی در فاصله بین سال های ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۳ علیه جمعیت مایا مرتکب نسل کشی شده اند.
    Quinn & Freeman, op.cit, p. 1123 ↑
  • Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights, Making Peace Our Own: Victims’ Perceptions of Accountability, Reconciliation and Transitional Justice in Northern Uganda, op.cit, p. 48 ↑
  • Kelsall, op.cit, pp. 370-371 ↑
  • Hayner, Unspeakable Truths, Transitional Justice and the Challenge of Truth Commissions, op.cit, pp. 147-149 ↑
  • Landsman, op.cit, p. 88 ↑
  • Ibid ↑
  • برای نمونه می توان به کمیسیون حقیقت یاب تی مور شرقی اشاره نمود که در جلسات استماع عمومی آن، رهبران تی مور شرقی بابت اعمال ارتکابی در سال ۱۹۷۴ به طور رسمی عذرخواهی نمودند.
    Hayner, Unspeakable Truths, Transitional Justice and the Challenge of Truth Commissions, op.cit, p. 283 ↑
  • Quinn & Freeman, op.cit, pp. 1140-41 ↑
  • Hayner, Unspeakable Truths, Transitional Justice and the Challenge of Truth Commissions, op.cit, p. 149 ↑
  • Ibid, pp. 155-162 ↑
  • United Nations Commission on Human Rights, Sub-Commission on Prevention of Discrimination and Protection of Minorities, op.cit, para. 22 ↑
  • Ibid ↑
  • کمیسیون حقیقت یاب در سیرالئون یک برنامه جامع در جبران خسارت را پیشنهاد نمود که شامل ارائه خدمات بهداشتی، درمانی و آموزشی و…برای قربانیان می شد. اما دولت انتقالی به دلیل مشکلات مالی نتوانست هیچ یک از این پیشنهادها را جامه عمل بپوشاند. چهار سال بعد از انتشار گزارش کمیسیون حقیقت یاب سیرالئون، کمیسیون صلح سازی سازمان ملل این کشور را به عنوان یکی از اولویت های کاری خود قرار داد. در سال ۲۰۰۸ صندوق صلح سازی ملل متحد مبلغ سه میلیون دلار را به آژانس خدمات اجتماعی سیرالئون به منظور به اجرا در آوردن برنامه جبران خسارت برای یک دوره یک ساله اختصاص داد که طی آن ۲۲هزار قربانی غرامت دریافت نمودند. برای دوره بعد از این قرار بر این شده که دولت قسمتی از درآمدهای حاصل از استخراج منابع معدنی را به این امر اختصاص دهد.
    Hayner, Unspeakable Truths, Transitional Justice and the Challenge of Truth Commissions, op.cit, pp. 175-176 ↑
  • بحث جبران خسارت در هائیتی یکی از دغدغه های اصلی کمیسیون حقیقت یاب این کشور بود. از آن جا که اکثر قربانیان به امید دریافت غرامت به کمیسیون حقیقت یاب این کشور مراجعه کرده بودند. بسیاری از قربانیان در فقر مطلق زندگی می کردند و برخی از آن ها توانایی کارکردن را نداشتند. بنابراین کمیسیون حقیقت یاب این کشور پیشنهاد تشکیل نهادی را نمود که در آن نهاد تعهدات قانونی دولت نسبت به قربانیان تعیین گردد و صندوقی از سوی دولت برای اختصاص منابعی جهت جبران خسارت قربانیان تشکیل شود که منابع آن از سوی دولت و کمک های بین المللی تأمین گردد. این پیشنهاد هرگز از سوی دولت و جامعه بین المللی مورد توجه قرار نگرفت.
    Ibid, p. 177 ↑
  • Ibid, pp. 167-68 ↑
  • Ibid, p. 180 ↑
  • Lykes & Mersky, op.cit, pp. 605-608 ↑
  • از جمله می توان به کمیسیون حقیقت یاب پرو اشاره نمود که از جمله وظایف آن تحقیق از عوامل و نتایج مخاصمه مسلحانه داخلی و تحلیل عوامل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و ساختارهای دولتی مؤثر در جنگ داخلی این کشور بود. این کمیسیون با کارشناسان علوم اجتماعی و مورخان و روزنامه نگاران و اساتید دانشگاه برای بررسی این عوامل مشورت می نمود.
    Laplante, Lisa.J, “On the Indivisibility of Rights: Truth Commissions, Reparations, and the Right to Development“, Yale Human Rights & Development Law Journal, Vol.10, 2007, pp. 147-148 ↑
  • Hayner, Unspeakable Truths,Transitional Justice and the Challenge of Truth Commissions, op.cit, p. 23 ↑
  • Laplante, op.cit, p. 148 ↑
  • Quinn & Freeman, op.cit, p. 1146 ↑
  • برای نمونه می توان به کمیسیون حقیقت یاب لیبریا اشاره نمود که پیشنهادهای آن از قدرت الزام آور برخوردار بودند. با این که کمیسیون حقیقت یاب لیبریا از اعطای عفو به عاملان جرایم منع شده بود، اما صراحتاً برای جرایمی که کودکان سرباز مرتکب شده بودند، عفو اعطا نمود و برای طبقه محدودی از عاملان جرایم که صادقانه و داوطلبانه اقدام به اقرار به جرایم ارتکابی نمودند، تقاضای تعقیب و مجازات ننمود. اما مهم ترین ابتکار این کمیسیون پیشنهاد ایجاد سازوکار سنتی «پالاوا هات» برای همه ی قربانیان و عاملان جرایم بود. کمیسیون حقیقت و سازش لیبریا به موجب توافق صلح دولت لیبریا و شورشیان در ۱۸ آگوست ۲۰۰۳ ایجاد گردید. پارلمان دولت انتقالی لیبریا در ۱۰ ژوئن ۲۰۰۵ قانون ایجاد این کمیسیون را به منظور پایان بخشیدن به جنگ چهارده ساله این کشور تصویب نمود. به موجب این قانون هدف اصلی کمیسیون ارتقای صلح و سازش و وحدت ملی از طریق تحقیق از جرایم ارتکابی از ژانویه ۱۹۷۹ الی اکتبر ۲۰۰۳ بود. علاوه بر این کمیسیون می بایست علل اصلی درگیر ها را مشخص می نمود. عاملان جرایم ارتکابی طی این دوره را معرفی می نمود. تأثیر مخاصمه مسلحانه بر قربانیان را تعیین می نمود. سازوکاری ویژه برای کشف حقایق از سوی قربانیان فراهم می نمود تا تصویر جامعی ار حوادث این دوران ترسیم نماید. در نهایت گزارش خود را به همراه پیشنهادهای الزام آور تقدیم رییس جمهور می نمود. با وجود درج الزام آور بودن پیشنهادهای کمیسیون در قانون مؤسس آن، اجرایی نمودن آن ها به اراده سیاسی دولت حاکم در لیبریا بستگی دارد. برای توضیح بیشتر رجوع شود به:
    Levitt, I.Jeremy," Domesticating International Law through Truth and Reconciliation Commissions: The Case of the Liberian TRC“, American Society of International Law, Proceedings, Vol.104, 2010, pp. 333-336 ↑
  • Hayner, Unspeakable Truths, Transitional Justice and the Challenge of Truth Commissions, op.cit, p. 191 ↑
  • Ibid, p. 193 ↑
  • مقایسه ای بین کمک های خارجی به دو جامعه انتقالی یعنی گواتمالا و روآندا گواهی بر اثبات این ادعاست. با وجود تفاوت های مهمی که در رابطه با کمک های خارجی به این دو جامعه انتقالی برای کمک به برنامه عدالت انتقالی آن ها وجود داشت، اما نقطه ی اشتراک آن ها در اختصاص یافتن بخش عمده ای از کمک های خارجی در اصلاح ساختار امنیتی آن ها بود. با توجه به اولویت هدف صلح و امنیت بین المللی، میزان عمده ی کمک های اختصاص یافته برای اصلاح ساختار امنیتی این دو کشور در مقایسه با نظام عدالت کیفری آن ها حاکی از آن است که کشورها و سازمان های کمک کننده بر این اعتقاد هستند که برای تحقق صلح و ثبات و ممانعت از سرگیری مجدد خشونت ها، اصلاحات ساختاری در این کشورها بیشتر از اجرای عدالت کیفری می تواند در تحقق این هدف مثمر ثمر واقع گردد. بنابراین از قدرت بازدارندگی بیشتری برخوردار هستند.
    Petersen, Samset, Wang, op.cit, pp. 439-469 ↑
  • اوّلین کمیسیون حقیقت یابی که عنوان سازش را هم به همراه خود داشت، کمیسیون ملی حقیقت و سازش شیلی بود. پنج سال بعد کمیسیون حقیقت یابی که عنوان کمیسیون سازش و حقیقت را انتخاب نمود کمیسیون سازش و حقیقت آفریقای جنوبی بود که به اختصار کمیسیون حقیقت یاب آفریقای جنوبی نامیده می شود. در واقع انتخاب هر دو عنوان بیانگر اهداف اصلی این کمیسیون ها یعنی کشف حقیقت و تحقق سازش بود.
    McCartyIII, op.cit, p. 977 ↑
  • Ibid, p. 975 ↑
  • در کمیسیون حقیقت یاب آفریقای جنوبی امکان رودرو شدن قربانیان و عاملان جرایم ارتکابی در جلسات عمومی غیررسمی فراهم شد. در لیبریا امکان مواجه متهمان و قربانیان و جامعه به شکل متفاوتی و از طریق سازوکارهای سنتی «پالاوا هات» در جوامع محلی در سراسر کشور فراهم گردید.
موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...