پاکبازم همه کس طور مرا می‌داند

عاشقی همچو منت نیست خدا می‌داند
( دیوان : ۲۱۱)

عاشق به پاکبازی اش می‌نازد و به معشوق می‌گوید هیچ گاه عاشقی چون من نداشته‌ای.
برای نمونه های بیشتر رجوع کنید به:

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

۸/۱۰، ۱۳/۲۸، ۱۸/۲۹، ۱۱-۱۰-۶/۳۰، ۱۳-۱۲-۷/۵۹، ۱۶/۶۵، ۱۰/۶۶، ۱۵-۱۱/۶۸، ۱۸/۶۹، ۴/۷۱، ۱۹/۷۱، ۳۰/۷۵، ۷/۷۵، ۶/۱۱۳.
۳-۲-۱۰. عاشق خوار و بی اهمیت است

میان مردمانم خوار کردی عزت من کو

سگ کوی تو بودم روزگاری حرمت من کو
(دیوان :۱۰۵)

میان آشنایان هر چه می‌خواهی بکن با من

ولی خوارم مکن چندین اگر بیگانه ای باشد
( دیوان :۵۵)

عاشق گاهی به صورت عاجزانه از معشوق در خواست می‌کند که حالا که مرا خوار می‌کنی و می‌رانی هیچ اشکالی ندارد ولی اگر بیگانه ای بود پیش ما مرا خوار نکن .

به سر جان می‌خرم گردی که خیزد از سر راهت

ندارم قدر خاک راه پیشت، قیمت من کو
( دیوان :۱۰۵)

جایی که بود خاک به سد عزت سرم

بیقدرتر از خاک رهم، عزتم نیست
(دیوان :۲۱)

در عاشقانه‌های وحشی بارها دیده می‌شود که معشوق اقرار می‌کند که از خاک راه هم خوارتر و بی ارزش ترم.
از موضوعهای دیگر عشق، بحث معشوق است. معشوق در هر دوره‌ی ادبی به گونه‌ای متفاوت جلوه می‌کند . گاهی دست نیافتنی است، فتنه انگیز است، جفاکار است، بی پروا است، بی اعتنا است، نامهربان است و خونخوار است . که در زیر به طور مفصل به بحث معشوق می‌پردازیم:
۳-۳. معشوق
محبوب و معشوق، ممدوحی خاص است که در شعر صوفیانه جلوه‌ای دیگر دارد و همین امر اشعار عارفانه را از دیگر اشعار ممتاز کرده است « شاعری بزرگ چون حافظ با آن که از مداحی روی گردان نیست تقریباً در همه‌ی غزل‌های خویش محبوب را با ممدوح یکی می‌شمرد و ابیات مدحی خود را در پایان غزل می‌نگارد تا به راحتی بتوان آن چند بیت را حذف کرد، بی آنکه آسیبی به پیکر اصلی غزل وارد آید. راز اصلی موفقیت غزل پردازان بزرگ همین است. هرگز و هرگز در غزل‌های ناب سعدی و حافظ از محبوبی خاص سخن نمی‌رود » ( سجادی، ۱۳۸۰: ۱۴).
وحشی بافقی اغلب غزل‌های عاشقانه خود را در وصف معشوق سروده است. معشوق از دو جنبهی ظاهری و رفتاری در اشعار اغلب شاعران مورد توجه است. پربسامدترین ویژگی ظاهری در دیوان وحشی بافقی همان جلوه‌های زیبایی رخ معشوق است که در دیوان شاعران غزل سرا به وفور به چشم می‌خورد مانند وصف روی زیبا، زلف، چشم، ابرو، قد و بالا، مژگان، لب، دهان، کمر و میان و … این ویژگی‌های ظاهری در قریب به اتفاق غزل‌های وحشی نمود دارد.