۱۷

۸

Freezing Point (°F)

۰٫۵۲

۴۴٫۶

۳۷٫۳

۲۸٫۲

۱۶٫۵

Viscosity at 25°C (centipoise)

۲۲٫۵

۴۵

۴۵

۴۴

۴۷

Surface Tension at 25°C (dynes/cm)

۰٫۶۰

۰٫۵۲

۰٫۵۳

۰٫۵۵

۰٫۵۸

Specific Heat at 25°C (Btu/(lb.°F))

هرچه وزن مولکولی گلایکول­ها افزایش یابد، خاصیت جذب آب در آنها نیز بالا می­رود. چهار نوع عمده و تجاری گلایکول­ها عبارتند از : مونو اتیلن گلایکول (MEG)­، دی اتیلن گلایکول (DEG)، تری اتیلن گلایکول (TEG) و تترا اتیلن گلایکول (TREG)­. نقطه جوش مونو اتیلن گلایکول و دی اتیلن گلایکول پایین می­باشد، لذا این مواد از میزان هدر رفت بالایی برخوردار هستند. از طرفی تترا اتیلن گلایکول بسیار ویسکوز و گران است. لذا بهترین حلال، تری اتیلن گلایکول است که در بین انواع گلایکول­ها به دلیل داشتن نقطه جوش و دمای تبخیر بالا، قابلیت بازیافت تا ۹۹-۹۸ درصد در یک برج احیا که با فشار اتمسفریک کار می کند، منحصر به فرد به شمار می­رود. این مسئله اجازه می­دهد که بتوان دمای نقطه شبنم را در محدوده ۱۵۰-۸۰ درجه فارنهایت تنظیم نماییم. همچنین دمای نقطه تخریب تری اتیلن گلایکول حدود ۲۰۶ درجه سانتی گراد است، در صورتی که برای دی اتیلن گلایکول این نقطه حدود ۱۶۴ درجه سانتی گراد است و نیز در دمای بیشتر از ۲۱ درجه سانتی گراد به اندازه تترا اتیلن گلایکول ویسکوز نمی ­باشد.
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت nefo.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

به منظور کاهش مقدار آب موجود در گازها توسط گلایکول­ها عمدتاً از سه روش مرسوم به شرح زیر استفاده می­ شود:
سیستم نم زدایی با گلایکول که در این سیستم­ها عمدتاً از برج تماس تری اتیلن گلایکول با خلوص بیش از ۹۹% استفاده می­ شود و دمای بهره برداری گاز به طور متوسط در حد ۲۰ تا ۴۰ درجه سانتی گراد قرار دارد.
سیستم­های تبرید با تزریق مونو اتیلن گلایکول (در بعضی موارد دی اتیلن گلایکول) که در چیلرها، گاز سرد شده (تا حدود ۲۰- تا ۴۰- درجه سانتی گراد) و آب و هیدروکربورها از آن جدا می­ شود، در این سیستم­ها با ویژگی­های عملیاتی خاص خود گلایکول به عنوان ضد یخ عمل نموده و از بروز هیدرات در چیلر­ها و سایر تأسیسات تبرید شده ممانعت به عمل می ­آورد. بدیهی است که با سرد شدن گازهای غنی طبیعی، میعانات گازی و بخار آب موجود در گاز، آب آن توسط گلایکول جذب و از سیستم خارج می­ شود. گلایکول­های مورد استفاده در این سیستم­ها در جهت ممانعت از کریستالیزه شدن آنها معمولاً در محدوده غلظتی بین ۶۰% تا ۸۵% مورد استفاده قرار می­گیرند.
در مواردی خاص که احتمال بروز هیدرات در شیرهای کنترل، تأسیسات تقلیل فشار گاز و سایر نقاط مشخص از سیستم­های عملیاتی وجود دارد می­توان با تزریق مقادیر حساب شده از انواع گلایکول­ها، ترجیحاً مونو اتیلن گلایکول و دی اتیلن گلایکول و یا متانول با غلظت­های ورودی معینی از خطر تشکیل هیدرات در تأسیسات مورد نظر جلوگیری به عمل آورد.

۱-۳-۲- جذب آب توسط مواد جامد جاذب رطوبت

جذب مولکولی آب و هیدروکربور به دو طریق ممکن است انجام شود. یکی جذب بوسیله واکنش­های شیمیایی بین ماده جذب شدنی و ماده جاذب رطوبت و دیگری جذب در اثر خاصیت میعان مویینگی به گونه ­ای که مولکول­های آب و هیدروکربورهای سنگین در حفره های دانه­ای جاذب رطوبت به دام افتاده و مایع شوند و در دمای بالا مجدداً به صورت بخار از درون حفره­ها خارج شده و بستر احیا شود. موادی که بدین طریق عمل جذب و دفع را انجام می­ دهند کاربرد گسترده­ای در صنعت دارند. خواص مشترک مورد نیاز این جامدات جاذب رطوبت به قرار زیر است:
سطح فعال این مواد در فرایند جذب زیاد باشد.
شرایط احیا آن در حد قابل قبولی باشد.
سرعت جذب رطوبت گاز زیاد باشد.
احیای آن آسان و اقتصادی باشد.
در برابر جریان گاز، مقاومت کمی داشته باشد یعنی افت فشار کمی در گاز ایجاد کند.
از قدرت مکانیکی بالایی برخوردار باشد تا دانه­ های آن شکسته و یا ساییده نشود.
جنس آن خورنده و سمی نباشد، ارزان و از نظر شیمیایی خنثی باشد، دانسیته آن زیاد باشد.
در زمان احیا و سرویس تغییرات حجمی آن ناچیز باشد.