والاس[۲] (۱۹۸۶) معتقد است: در کلاسهای خلاق، تفکر بیش از حافظه ارزش دارد. معلم تعادلی بین امنیت روانی و آزادی برقرار میسازد تا دانش آموز بتواند ریسک کند، همچنین معلم به عنوان هدایت کننده و تسهیلگر فرایند یادگیری است. در حالی که در کلاس غیرخلاق، معلم مقتدر است، سخت در بند زمان، غیرحساس به نیازهای احساسی دانش آموزان و مقید به نظم و ارائه اطلاعات است.
متاسفانه در اکثر مدارس به دانش آموزان به عنوان فردی نگریسته می شود که باید پذیرای منفعل مطالبی باشند که از طرف معلم یا کتاب درسی ارائه میگردد، مطالبی که شاید هیچ گونه ارتباطی با دنیای خارج و زندگی واقعی دانش آموز نداشته باشد (محمودی،۱۳۸۲). برونر[۳] میگوید: آنچه امروزه در کلاسهای درس، آموزش داده می شود مطالب بی معنی و مفاهیم منفصل است و یادگیرنده به طور منفعل و طوطی وار آنها را یاد میگیرد و حفظ می کند؛ به این ترتیب یادگیری فعالیتی بی هدف، کسالت آور و بلااستفاده می شود (به نقل از کدیور، ۱۳۷۹). معلمان باید ضمن تشخیص نیازها و علایق دانش آموزان، آنان را در مباحث کلاسی مشارکت دهند و روشهای تدریسی را انتخاب نمایند که خود دانش آموزان خاتمه دهنده کلاس باشند، نه اینکه معلم به عنوان متکلم وحده قانون دو سوم مطرح شده توسط فلندرز را اجرا نماید. دیوئی[۴] میگوید: هسته اصلی جریان تدریس ترتیب شرایط و محیطی است که دانش آموز بتواند در آن به تعامل بپردازد (به نقل از محمودی، ۱۳۸۲).
چانس[۵] (۱۹۸۶) معتقد است: نظام آموزش و پرورش برای پاسخگویی به الزامات زندگی در عصر اطلاعات و انفجار دانش به جای آموزش مهارت ها و اطلاعات مشخص به نسلهای آینده، بایستی نوع خاصی از آموزش را جایگزین روشهای آموزشی جاری بکند و به یادگیرندگان آموزش بدهد که چگونه حقایق را تحلیل، مطالب را تولید و سازماندهی کرده، از دیدگاه های خویش دفاع کرده، مقایسه کرده، استنتاج نمایند و به ارزیابی شواهد و حل مسائل بپردازند. پس نظام آموزشی باید به نسلهای آینده چگونه فکر کردن را بیاموزد (به نقل از حسینی، ۱۳۸۶). راجزر[۶] میگوید: همان طور که در روان درمانی، روانشناس صرفا به بیمار کمک می کند تا مشکلات را بشناسد و به چگونگی رفع آن پی ببرد. در تدریس نیز دانش آموزان خودشان مطلب را فرا می گیرند و معلم فقط به آنها کمک می کند تا به اهداف آموزشی نزدیکتر گردیده، آنها را فرا گیرند ( به نقل از نصر اصفهانی، ۱۳۷۱).
لذا به منظور بهبود کیفیت تعلیم و تربیتی که دانش آموزان دریافت میدارند، لازم است آنچه در کلاسهای درسی رخ میدهد مطالعه شود. ما باید بدانیم؛ چه بخشهایی از برنامه درسی واقعا به کلاس درس راه مییابد، معلمان یک مفهوم مشکل را چگونه توضیح می دهند، برای درگیرکردن دانش آموزان در یادگیری چه نوع فعالیتهایی صورت میگیرد. به نظر بلوم[۷] ما باید بررسی خود را از آنچه معلمان انجام می دهند آغاز کنیم (به نقل از محمودی، ۱۳۸۲).
بنابرین در این پژوهش به بررسی رابطه بین خلاقیت معلمان با کیفیت تدریس آنان در کلاسهای درس پرداخته می شود نتایج این پژوهش می تواند به نوعی در زمینه سازی برای بهبود خلاقیت معلمان و استفاده هر چه بیشتر آنان از روشهای تدریس غیرمستقیم و فعال در جریان فعالیتهای تدریس در کلاس درس به کار برده شود.
۱-۴- اهداف پژوهش:
این تحقیق یک هدف کلی و سه هدف جزئی دارد. لذا در پی آن است که به اهداف مورد نظر دست یابد.
۱-۴-۱- هدف کلی پژوهش:
شناسایی رابطه بین خلاقیت معلمان با کیفیت تدریس آنان با بهره گرفتن از عوامل دهگانه فلندرز[۸].
۱-۴-۲- اهداف جزئی پژوهش:
۱– تعیین رابطه بین خلاقیت معلمان و میزان استفاده از روش تدریس مستقیم.
۲– تعیین رابطه بین خلاقیت معلمان و میزان استفاده از روش تدریس غیرمستقیم.
۳– تعیین رابطه بین خلاقیت معلمان و میزان مشارکت دانش آموزان.
۱-۵- سوالات پژوهش:
۱- آیا بین میزان خلاقیت معلمان و استفاده از روش تدریس مستقیم رابطه وجود دارد؟
۲- آیا بین میزان خلاقیت معلمان و استفاده از روش تدریس غیرمستقیم رابطه وجود دارد؟
۳- آیا بین میزان خلاقیت معلمان و میزان مشارکت دانش آموزان رابطه وجود دارد؟
۴- آیا بین میزان خلاقیت معلمان و عامل دهم فلندرز (سکوت و ابهام) رابطه وجود دارد؟
۱-۶- فرضیه های پژوهش:
۱- میزان استفاده معلمان از روش تدریس مستقیم و روش تدریس غیرمستقیم، بر اساس دوره تحصیلی متفاوت است.
۲- میزان مشارکت دانش آموزان با توجه به پایه تحصیلی آنان متفاوت است.
۱-۷- تعاریف متغیرها (مفهومی و عملیاتی)
خلاقیت: توانایی حل مسائلی که فرد قبلا حل آنها را نیاموخته است (مایر[۹]، ۱۹۸۹). در این پژوهش با توجه به پرسشنامه خلاقیت عابدی که مشتمل بر ۶۰ سوال در چهار محور قدرت ابتکار، انعطاف، سیالی و بسط میباشد خلاقیت معلمان اندازه گیری می شود. (عابدی، ۱۳۷۲).
روشهای تدریس غیرمستقیم: تلاش معلم در این شیوه بر این است که دانش آموزان را به تفکر وا دارد و آنها را با موقعیتهای یادگیری درگیر نماید (نصر اصفهانی، ۱۳۷۱). در این تحقیق روشهای تدریس غیرمستقیم شامل درک و قبولی احساس دانش آموزان، ترغیب و تشویق آنها، قبول اظهارنظر دانش آموز و استفاده از نظر آنها و سوال و پرسشهای معلمان را شامل می شود که در عرض بیست دقیقه کدبرداری از جریان تدریس در هر یک از دروس نمونه انتخابی توسط کدبرداران، مشخص می شود. با بهره گرفتن از فرمول زیر محاسبه میگردد (فتحی آذر، ۱۳۸۲):
روش های تدریس مستقیم: در شیوه تدریس مستقیم معلم به طور مستقیم مطالب را به دانش آموزان میگوید (کالاهان و کلارک[۱۰]، ۱۳۶۸). معلمان در این شیوه به طور مستقیم هدایت کننده فعالیتهای کلاس هستند، به روش سخنرانی تدریس میکنند، نظرات خود را شرح و بسط داده، دستور می دهند و با توجه به اقتدار خود و دیگران در مدرسه انتقاد یا توجیه میکنند (لفرانسوا[۱۱]، ۱۳۷۸).
[پنجشنبه 1401-09-24] [ 12:17:00 ب.ظ ]
|