غفوری، مشهدی، حسن آبادی( ۱۳۹۲) پژوهشی با هدف بررسی اثربخشی رواندرمانی معنوی مبتنی بر بخشودگی در افزایش رضایتمندی زناشویی و کاهش تعارضات خانواده انجام دادند. روشکار در این پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون و پیگیری با گروه شاهد در سالهای ۸۹-۱۳۸۸، نمونه آماری شامل ۱۰ نفر از زوجین مراجعهکننده به درمانگاههای سطح شهر مشهد بودند که با بهره گرفتن از شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. درمان به مدت ۹ جلسه برای گروه آزمون انجام و پرسشنامه های رضایتمندی زناشویی انریچ و سنجش تعارضات خانواده در جلسات پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری (۱ ماه) در دو گروه اجرا شد. داده های پژوهش با بهره گرفتن از شیوه تحلیل واریانس مختلط تحلیل گردید. نتایج نشان داد که رواندرمانی معنوی مبتنی بر روش بخشودگی باعث افزایش معنیدار بخشودگی و در نتیجه رضایتمندی زناشویی و کاهش معنیدار تعارضات زوجین در مرحله پسآزمون شده است (۰۰۱/۰>P)، اما با این وجود، تغییرات در دوره پیگیری معنیدار نبوده است (به ترتیب ۱۰/۰=Pو ۲۰/۰=P).
پژوهش جمشیدی، ترخان، اکبری، زارع، (۱۳۹۱) با هدف بررسی میزان اثربخشی معنادرمانی گروهی بر روی افسردگی و رضایت زناشویی زنان مبتلا به تعارضات زناشویی شهر رشت انجام گردید. به همین منظور تعداد ۳۰ نفر از افراد مبتلا به تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مرکز مشاوره و روانشناسی پاسارگاد شهرستان رشت، در دو گروه آزمایش و کنترل به طور تصادفی جایگزین شدند (۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل). پرسشنامه افسردگی بک و رضایت زناشویی انریچ مورد استفاده قرار گرفت. گروه آزمایش تحت ۸ جلسه معنادرمانی گروهی قرار گرفت و گروه کنترل هیچ درمانی دریافت ننمود. نتایج نشان داد که معنادرمانی گروهی بر روی افسردگی و رضایت زناشویی مؤثر بوده و باعث کاهش افسردگی و افزایش رضایت از زندگی زنان مبتلا به تعارضات زناشویی شهر رشت میگردد.
حمید، دهقانی(۱۳۹۱) پژوهشی با هدف بررسی اثربخشی آموزش تحلیل ارتباط محاورهای مذهب محور بر میزان عشق و علاقه، احترام به همسر و رضایت زناشویی اجرا گردید.. طرح این پژوهش از نوع تجربی، پیش آزمون ـ پس آزمون و گروه کنترل با پیگیری بوده است. از میان زوجهای با مشکلات خانوادگی و تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مرکز مشاوره محقق، و با بهره گرفتن از نمونه گیری در دسترس، تعداد سی زوج انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش طی هشت جلسه ۴۵ دقیقهای تحت آموزش تحلیل ارتباط محاورهای مذهب محور قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچ مداخلهای دریافت نکردند. ابزار پژوهش عبارت بود از مقیاس عشق و علاقه، پرسشنامه احترام به همسر و پرسشنامه رضایت زناشویی اینریچ . داده های حاصل، با روش تحلیل واریانس چند متغیری تجزیه و تحلیل شدند. نتایج به دست آمده آشکار ساخت که میان گروه آزمایش و کنترل، از لحاظ میزان عشق و علاقه، احترام به همسر و رضایت زناشویی تفاوت معنا داری وجود دارد (۰۰۱/۰>P)؛ یعنی میزان عشق و علاقه، احترام به همسر و رضایت زناشویی در گروه آزمایش، به گونه ای معنادار، بالاتر از پیشآزمون و گروه کنترل بوده است. این نتایج، همچنان در دوره پیگیری به گونه ای معنادار پایدار بوده است (۰۰۱/۰>p).
اصغری و همکاران (۱۳۹۰) پژوهشی با هدف بررسی تأثیر معنادرمانی گروهی به عنوان روش توانبخشی بر کاهش افسردگی سالمندان انجام شده استاین تحقیق تجربی با به کارگیری طرح آزمایشی از نوع پیشآزمون و پسآزمون با گروه کنترل اجرا شده است. جامعه این پژوهش شامل سالمندان زن فرهنگسرای سالمند بودند. برای انتخاب نمونه با اجرای تست افسردگی بک، افرادی که به افسردگی مبتلا بودند گزینش شد، و سپس از بین آن ها ٢٠ نفر به طور تصادفی انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. گروه آزمایش به مدت ٨ جلسه تحت روش معنادرمانی گروهی قرار گرفت. پس از اتمام دوره درمانی هر دو گروه مجددا مورد آزمون فوق قرار گرفتند . برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کوواریانس، ضریب همبستگی پیرسون و آزمون معناداری ضریب همبستگی استفاده شده است. روش معنادرمانی در بهبود افسردگی گروه آزمایش تأثیر داشت، به نحوی که نمرات افسردگی گروه آزمایش از ۸/۲۰ در پیشآزمون به ۶/۲۰ در پس آزمون کاهش یافت. بنابرین میتوان گفت که معنادرمانی گروهی به عنوان روش توانبخشی در بهبود افسردگی سالمندان تأثیر بسزایی دارد و لازم است توجه بیشتری به درمانهای غیردارویی مؤثر در کاهش افسردگی سالمندان شود.
صادقی (۱۳۸۹) پژوهشی با هدف تعیین اثر بخشی آموزش گروهی غنیسازی زندگی زناشویی بر رضایت و صمیمیت زناشویی اجرا گردید. به این منظور از میان داوطلبانی که جهت شرکت در کارگاه، پس از اعلام عمومی ثبت نام کرده بودند، سی زوج به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش جایگزین شدند. برای هر گروه قبل از برگزاری جلسات آزمونهای رضایت زناشویی انریچ و صمیمیت زناشویی(اولیاء، فاتحی زاده و بهرامی، ۸۵) اجرا گردید. برای گروه آزمایش، آموزش غنیسازی زندگی زناشویی در هفت جلسه نود دقیقهای اجرا شد و گروه دوم هیچ آموزشی را دریافت نکرد. جلسات با فاصله زمانی یک هفته برگزار گردید. بلافاصله بعد از آموزش و یک ماه پس از آن، ارزیابیهای مرحله پسآزمون و پیگیری با بهره گرفتن از همان آزمونها انجام گرفت. سرانجام با بهره گرفتن از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نتایج تحلیل شد. بر اساس فرضیه های تحقیق، آموزش غنیسازی زندگی زناشویی، رضایت و صمیمیت زوجین را در پسآزمون و پیگیری افزایش داد. نتایج نشان داد که بین گروههای آزمایش و کنترل در صمیمیت و رضایت زناشویی(p<0/01) معنا دار بود.
[پنجشنبه 1401-09-24] [ 12:03:00 ب.ظ ]
|