۱-۳-۱-۲-مرجع رسیدگی به جرایم و تخلفات ورزش فوتبال

در حیطه ورزش فوتبال می توان بسیاری از جرایم را در ارتباط با این ورزش قابل تحقق دانست. برای مثال پرداخت رشوه برای تبانی یا داوری جانب دارانه. یا پرتاب اشیاء و ایراد صدمات جسمی عمدی، یا ایراد ضرب عمدی و…. سوالی که در اینجا قابل طرح است اینکه، با وجود بند ۳ ماده ۵۹ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۷۰ که مقرر نموده است، « حوادث ناشی از عملیات ورزشی مشروط بر اینکه سبب آن حوادث نقض مقررات مربوط به آن ورزش نباشد و این مقررات هم با موازین شرعی مخالفت نداشته باشد.» جرم محسوب نمی شود آیا می توان اعمال ورزش کاران را در میادین ورزشی جرم محسوب نمود و اختلافات ناشی از آن را در محاکم جزایی طرح نمود؟ در پاسخ بایست گفت که بین چند فرض باید قایل به تفکیک شد. فرض اول اینکه اشخاص در میادین ورزشی با سوء نیت مرتکب عملی شوند. در این صورت چون در بند ۳ ماده ۵۹ عبارت حوادث درج گردیده است ‌بنابرین‏ شخصی که با سوء نیت عملی را مرتکب می شود منصرف از حادثه بوده و می بایستی مسئولیت عمل خود را بر عهده بگیرد. فرض دوم اینکه ورزشکار یک عمل خسارت آمیز و مجرمانه را بدون سوء نیت ولی با نقض مقررات ورزشی انجام دهد که در این صورت نیز منصرف از بند ۳ ماده ۵۹ بوده و مسوول^[۱۰] می‌باشد. ‌بنابرین‏، در صورت ارتکاب جرم، کمیته انضباطی و استیناف می بایستی با در نظر گرفتن عدم صلاحیت خود پرونده را به مرجع صالح ارسال نمایند. صلاحیت کیفری را می توان به توانایی وشایستگی قانونی ونیز تکلیف مرجع قضائی به رسیدگی به یک دعوای کیفری تعبیر کرد.^[۱۱] در حیطه امور کیفری چهار نوع صلاحیت قابل طرح است. ۱- صلاحیت ذاتی: حقوق ‌دانان صلاحیت کیفری را در موارد زیر ذاتی می‌دانند. یک- عدم صلاحیت دادگاه های اختصاصی نسبت به اموری که در صلاحیت دادگاه های عمومی است. دو- عدم صلاحیت دادگاه های عمومی نسبت به جرائمی که در صلاحیت دادگاه های اختصاصی است. سه – عدم صلاحیت مراجع تالی نسبت به مراجع عالی. چهار – صلاحیت محاکم حقوقی نسبت به دادگاه های کیفری و بالعکس. ۲-صلاحیت محلی: وقتی برحسب نوع جرم صلاحیت ذاتی دادگاه کیفری تعیین ومشخص شد این پرسش پیش می‌آید که دربین دادگاه های متعددی که صلاحیت ذاتی دارند کدامیک شایستگی ویژه برای رسیدگی به جرم ارتکابی راداراست. این نوع شایستگی را صلاحیت محلی یا نسبی می‌نامند.^[۱۲] برابر ماده ۵۱ قانون آئین دارسی دادگاه های عمومی وانقلاب در امور کیفری مصوب ۱۳۷۸، محل وقوع جرم اصلی ترین معیار اعمال صلاحیت محلی می‌باشد. ۳-صلاحیت شخصی: گاهی بر پایه موقعیت اجتماعی مرتکب جرم و وضعیت خاص او صلاحیت مراجع کیفری تعیین می‌گردد. که دادگاه اطفال، دیوان کارکنان دولت ، دادگاه ویژه روحانیت و دادگاه های نظامی از جمله دادگاه هایی هستند که بر مبنای شخص مرتکب به جرائم او رسیدگی می نمایند. ۴- صلاحیت اضافی: رعایت اصل سرعت در رسیدگی های کیفری و جلوگیری ‌از صدور آرای متفاوت درخصوص یک شخص که مرتکب جرایم متعدد شده، یا در ارتکاب جرمی با دیگران همدست بوده موجب شد تا قانون‌گذار به عنوان استثنای بر قواعد کلی صلاحیت به دادگاهی که اصولا صلاحیت ذاتی یا محلی در رسیدگی به پرونده را نداشته اجازه رسیدگی دهد.^[۱۳]در این صورت هر گاه رسیدگی به کلیه اتهامات از حدود صلاحیت ذاتی یا محلی دادگاه رسیدگی کننده خارج باشد صلاحیت دادگاه رسیدگی کننده، به صلاحیت اضافی تعبیر می‌گردد.

‌بنابرین‏ برای مثال بر طبق ماده ۳۵ آیین نامه انضباطی فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران، مسئولیت احراز اصالت مدارک ابرازی کادر یک تیم به تشکیلات رسمی فوتبال، بر عهده باشگاه و اشخاص ارائه دهنده بوده و در صورت اثبات جعلی بودن، تنبیهات زیر اعمال می‌شود: در صورتی که جعل، قبل از عضویت در باشگاه صورت گرفته باشد و باشگاه تا هنگام کشف موضوع توسط مراجع قانونی، از آن بی اطلاع باشد، فقط فرد ذینفع و خاطی به پرداخت یک تا پنجاه میلیون ریال و شش ماه تا یک سال محرومیت محکوم می شود. ولی در نتیجه مسابقه تغییری حاصل نمی‌شود. در صورتی که جعل بعد از عضویت در باشگاه رخ داده باشد، یا باشگاه با علم به جعلی بودن مدارک، از آن استفاده نموده و علی‌رغم اطلاع از موضوع جعل ، مراتب را گزارش نکرده باشد، فرد ذینفع و تیم مربوط با هم جریمه خواهند شد. ‌به این ترتیب که عضو مذکور به محکومیت مندرج در بند ۱ و تیم متخلف به پرداخت پنج میلیون تا پنجاه میلیون ریال جریمه و سلب شش امتیاز محکوم خواهد شد. در صورت احراز تقصیر مدیر فنی یا سرپرست تیم، هرکدام به پرداخت جریمه نقدی از پنج میلیون تا پنجاه میلیون ریال و محرومیت از فعالیت‌های رسمی مرتبط با فوتبال از یک تا دو سال محکوم می‌شوند. نتیجه اینکه کمیته انضباطی و یا اشخاص مربوطه به محض اطلاع از جعل و استفاده از سند مجعول می بایستی مراتب را به اطلاع مقامات قضایی برسانند.

۱-۳-۲- صدمات ناشی از فوتبال و مرجع رسیدگی به آن

۱-۳-۲-۱- صدمات ناشی از ورزش فوتبال

حدود نیمی از آسیب ها در فوتبال آسیب اندام تحتانی است . ( زانو به تنهایی ۳۶% موارد را تشکیل می‌دهد ). اندام فوقانی ۳۰% آسیب ها و ستون فقرات و احشاء باقی موارد را تشکیل می‌دهند. اگر بخواهیم اختصاصی تر و بر حسب نوع آسیب این طبقه بندی را انجام دهیم به شرح زیر خواهد بود . کشیدگی ۴۰%- کوفتگی ها ۲۵%- در رفتگی ها ۱۵%- شکستگی ها ۱۰%- ضربه های خفیف ۵%- سایر موارد ۵% . مهمترین صدمات ورزش فوتبال عبارتند از؛

الف: صدمات مغزی

ب:صدمات گردن

ج:صدمات پشت

د:اندام فوقانی: ۱-کمربند شانه ای. ۲-آرنج. ۳-دست و مچ

ی: اندام تحتانی: ۱-لگن. ۲-ران. ۳-زانو. ۴-قوزک پا.

۱-۳-۲-۲-مرجع رسیدگی به صدمات ناشی از ورزش فوتبال

سوال مهمی که در اینجا قابل طرح است اینکه صلاحیت رسیدگی به خسارات فوق به عهده چه مرجعی می‌باشد. آیا کمیته انضباطی و یا کمیته استیناف فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران صلاحیت رسیدگی به اختلافات ناشی از صدمات فوق الذکر را دارد؟ در جواب باید گفت که با عنایت به بند ج ماده ۳۹ آیین نامه انضباطی فدراسیون فوتبال، در خصوص صدمات و جراحات بدنی و دیه جانی، کمیته انضباطی صلاحیت اتخاذ تصمیم ندارد و صلاحیت رسیدگی به آن ها بر عهده مراجع قضایی است. در اصطلاح حقوقی و واژه شناسی حقوقی ، صلاحیت «اختیار قانونی یک مأمور رسمی برای انجام پاره ای از امور مانند صلاحیت دادگاه ها و صلاحیت مأمور دولت در تنظیم سند رسمی است.» ^[۱۴] در اصطلاح حقوقی و واژه شناسی حقوقی ، صلاحیت «اختیار قانونی یک مأمور رسمی برای انجام پاره ای از امور مانند صلاحیت دادگاه ها و صلاحیت مأمور دولت در تنظیم سند رسمی است.» ^[۱۵]