در تاریخ اعلام تعهد پرداخت سود سهام‌ در سال‌های آتی، حساب سود انباشته معادل‌ سود سهام پرداختنی و حساب هزینه‌ سال‌های آتی معادل سود تضمین شده‌ پرداختنی بدهکار و متقابلا حسابی به نام‌ سود سهام تعهد شده در گروه بدهی‌های‌ بلند مدت ایجاد و معادل مجموع این ارقام‌ بستانکار می‌گردد. بدین ترتیب با کاهش در حقوق صاحبان سهام و افزایش در دارایی‌ها و بدهی‌ها روبه‌رو هستیم که مترادف با تغییر در ساختار سرمایه شرکت نیز می‌باشد. (علم شاهی، ۱۳۷۷).

Bottom of Form

Loading…

Bottom of Form

۱- تصمیمات منطقی، سرمایه‌گذاری واقعی و غیر واقعی

روش شناسی اقتصادی تاییدی در فهم رفتار و طبیعت انسان است، این به معنای روشی است که او رفتار می‌کند و نه راهی که او باید رفتار کند و آن به طریقی با رفتار مالی مرتبط است (فرانک فورت^[۵۹]، ۲۰۰۴). اما مشکل این است که مفهوم انسان منطقی به اندازه کافی روشن نیست و تصمیمات شخص ممکن است از استانداردهای پیش فرض انحراف داشته باشد (بلهویز^[۶۰]، ۲۰۰۵). ممکن است موقعیتی وجود داشته باشد که رفتار منطقی تصمیم گیرنده را دور نماید (خشنود، ۲۰۰۴).

شخصیت و ادراک سرمایه گذار عاملی است که در این زمینه در نظر گرفته می‌شود. تحقیقات زیادی بر روی رفتار سرمایه گذار و پارامترهایی که ممکن است منافع آن ها را تحت تأثیر قرار دهد وجود دارد؛ که نشان می‌دهد اگر معامله گران بتوانند به خوبی پرتفولیو خود را گسترش دهند ‌به این معنا است که می‌توانند آن را به قیمت بالاتری بفروشند و به قیمت پایین تری خریداری نمایند و این به عنوان یک رفتار منطقی در نظر گرفته می‌شود (ماسن سون^[۶۱]، ۲۰۰۷).

فرض می‌شود تصمیمات سرمایه‌گذاری به طور منطقی گرفته می‌شوند. اگرچه می‌توان عوامل اساسی متعددی را انتخاب نمود، اما به طورکلی گرفتن تصمیم منطقی بهترین راه برای تصمیم گیری است. ‌بنابرین‏ پیشنهاد می‌شود که به طور منطقی و بدون دخالت احساسات و هیجانات شخصی، به طور منطقی و بر مبنای واقعی تصمیم گیری شود (هاریسن^[۶۲]،۱۹۷۵).

تصمیمات سرمایه‌گذاری

سرمایه گذاری نوعی دارایی است که واحد سرمایه گذار برای افزایش منافع اقتصادی از طریق توزیع منافع (به شکل سود سهام، سود تضمین شده و اجاره) افزایش ارزش یا سایر مزایا (مانند مزایای ناشی از مناسبات تجاری) نگهداری می‌کند.

سرمایه گذاری بلندمدت: به طبقه ای از سرمایه گذاری‌ها گفته می‌شود که به قصد استفاده مستمر در فعالیت‌های واحد تجاری نگهداری شود. یک سرمایه گذاری هنگامی به عنوان دارایی غیرجاری طبقه بندی می‌شود که قصد نگهداری آن برای مدت طولانی به وضوح قابل اثبات باشد یا توانایی واگذاری آن توسط سرمایه گذار مشمول محدودیت‌هایی باشد.

سرمایه گذاری جاری: به طبقه ای از سرمایه گذاری‌ها گفته می‌شود که سرمایه گذاری بلندمدت نباشد.

سرمایه گذاری سریع المعامله در بازار: نوعی سرمایه گذاری است که برای آن بازار فعالی که آزاد و در دسترس است وجود دارد به طوری که از طریق آن بتوان به ارزش بازار یا شاخصی قابل اتکا که محاسبه ارزش بازار را امکان پذیر سازد، دست یافت (استاندارد حسابداری ۱۵ ایران).

انواع تصمیمات سرمایه گذاری

سرمایه گذاری ممکن است به اشکال مختلفی صورت گیرد و به دلایل گوناگونی نگهداری شود. برخی سرمایه گذاری‌ها ممکن است در قالب اسنادی که بیانگر بدهی پولی به دارنده آن ها‌ است، ظاهر بشوند (نظیر برخی اوراق مشارکت). برخی از این سرمایه گذاری‌ها ممکن است متضمن سود تضمین شده حداقلی باشند. سرمایه گذاری‌ها همچنین می‌توانند در قالب مالکیت سهام یک واحد تجاری دیگر ظاهر شوند. این سرمایه گذاری‌ها بیانگر حقوق مالی است. سایر اشکال سرمایه گذاری شامل نگهداری دارایی‌های عینی مثل زمین و ساختمان، فلزات گرانبها یا دیگر کالاها از جمله آثار هنری است. سرمایه گذاری‌های مختلف از نظر سهولت تبدیل به وجه نقد یا سایر دارایی‌ها، میزان داد و ستد و ماهیت بازار مربوط ویژگی‌های متفاوتی از خود بروز می‌دهند (همان منبع).

عوامل زیادی تصمیمات سرمایه‌گذاری را تحت تأثیر قرار می‌دهند. مهمترین این عوامل به شرح زیر می‌باشند:

۱- دوره‌ سرمایه‌گذاری: سرمایه‌گذارانی که دوره‌ سرمایه‌گذاری بلندمدت دارند، بیشتر از سرمایه‌گذاران با دوره‌ سرمایه‌گذاری کوتاه‌مدت در دارایی‌های ریسکی سرمایه‌گذاری می‌کنند. هنگام تصمیم‌گیری درباره ی سرمایه‌گذاری این نکته را باید در نظر گرفت که سرمایه گذار چه موقع وجه نقد خود را نیاز دارد (کرادو و برادفورد^[۶۳]، ۲۰۰۰). اشخاصی که دارایی‌های خود را برای دوره ی کوتاه مدت تخصیص می‌دهند، بر این باورند که بازار سهام در برابر تغییرات شرایط اقتصادی و مالی بیش از حد واکنش نشان می‌دهد و همین باعث می‌شود قیمت سهام بیش از حد بالا یا پایین آید (صفری، ۱۳۸۱).

۱- منابع مالی: هر سرمایه‌گذاری و استراتژی مورد نظر آن سرمایه‌گذاری، نیاز به منابع مالی دارد (چن و همکاران^[۶۴]، ۲۰۰۰) به طور مثال، اگر اشخاص و شرکت‌ها به منابع مالی بلند مدت دسترسی داشته باشند، به سرمایه‌گذاری‌ها و اهداف بلند مدت می اندیشند و اگر به منابع مالی کوتاه مدت دسترسی داشته باشند به سرمایه‌گذاری کوتاه مدت فکر می‌کنند.

۲- نقدینگی سرمایه‌گذاری: برخی افراد ممکن است به سرعت به منابع مالی که سرمایه‌گذاری می‌کنند

نیاز داشته باشند. برای این افراد قدرت نقدینگی سرمایه‌گذاری بسیار مهم است (همان منبع). برای مثال افراد بازنشسته عموماً نقدینگی بیشتری نیاز دارند. از سوی دیگر سرمایه‌گذارانی که در نقطه ی اوج درآمدی قرار دارند، نقدینگی کمتری نیاز دارند.

۳- مالیات: سرمایه‌گذاران بر اساس نوع سرمایه‌گذاری خود، مالیات‌های متفاوتی را می پردازند. از اینرو نرخ مالیات پرداختی، سودآوری سرمایه‌گذاران را تحت تأثیر قرار می‌دهد (چن و همکاران، ۲۰۰۰).

۱- سیاست تامین مالی

فعالیت‌های تامین مالی عبارتند از فعالیت‌هایی که منجر به تغییرات در میزان و ترکیب سرمایه و استقراض‌های واحد تجاری گردد. میزان استفاده از بدهی‌ها برای تامین مالی دارایی‌های یک شرکت را اهرم مالی می‌گویند.

شرکت‌ها در تصمیمات تامین مالی با دو منبع تامین مالی داخلی و خارجی روبرو هستند. منابع مالی داخلی شامل جریان‌های نقد حاصل از فعالیت‌های عملیاتی، فروش دارایی‌ها و سود انباشته و منابع مالی خارجی دربرگیرنده وجوه تحصیل شده از بازار مالی مانند انتشار اوراق مشارکت، صدور سهام جدید و دریافت تسهیلات مالی از بانک‌ها می‌باشد. مدیران باید تصمیم بگیرند وجوه مورد نیاز خود را چگونه تامین و منابع مالی در دسترس را چگونه مصرف کنند (گویال^[۶۵]، ۲۰۰۳، ۲۲-۲۱).